میگویم نانوشته به این دلیل است که شاید من آنها رو به صورت مکتوب ندیده ام و الا شاید افراد زیادی این قوانین را درک کرده اند و بر اساس آن زندگی خود و یا دیگران را مورد بررسی یا نقد قرار داده اند به هر حال من هم به نوبه خودم ادراکم را از بعضی قوانین طبیعی اینجا میاورم!

نمیدانم شما هم جزو اون دسته از آدمایی هستید که اگه چیزی میخواید و بدست نمیارید به زمین و زمان بد و بیراه میگید؟

یا جزو اون آدمایی هستید که برا اینکه چیزی یا کسی رو بدست بیارید هیچ مایه ای از خودتون نمیذارید و منتظر فرصت و موقعیت باد آورده ای هستید

یا جزو اون دسته از آدمایی هستید که با جون و دل برا چیزی که میخواهید تلاش میکنید و از اینکه در راه هدف و خواسته ات چیزی رو از دست بدی واهمه ای نداری ؟

جزو هرکدام از این دسته ها که باشی فرقی ندارد شما و من باید دریافته باشیم که در طبیعت چیزی خود بخود بدست نمی آید بلکه از شکلی به شکل دیگه تبدیل میشوند ! لازم نیست هدف شما هدف بزرگی باشد یا خواسته کوچکی مهم اینست که دنبال چیزی هستید که الان در اختیار شما نیس و دسترسی به آن برای شما مجاز نمی باشد فرق اهداف بزرگ و کوچک در ابعاد و زمان دسترسی و حجم منفعتی است که به طرف میرساند ، می باشد ولی نقطه مشترک آنها 1 چیز است و آن اینکه ؛

 ***برای بدست آوردن هر چیزی باید چیز یا چیزهایی را از دست بدهیم***

بسازم خنجری نیشش ز فولاد *زنم بر دیده تا دل گردد آزاد*

ویا خواجه حافظ شیراز گوید؛

*** به چشمهایت بیاموز که هر کسی ارزش دیدن ندارد ***

به نظر من نویسنده یا گوینده این سخن هرگز قیافه آدما رو مبنای ارزش گذاری ندونسته و ظاهرا مبنای وی ورای ظاهر و قیافه بوده است و چنین بنظر میرسد اندیشه فکر و خوبی و بدی آدما رو به عنوان ارزش درنظر گرفته است ضمن احترام به نظرات و نگاههای دیگران میخوام ازهر دو زاویه مطلب را باز کنم اگر فیزیک ظاهر وقیافه را مبنای کار قرار دهیم به راستی که هیچ کسی یا چیزی بی ارزش نیست که از حیوانات زشت قیافه و کوچک گرفته تا انسانهای زیبا و خوش قیافه هرکدام دارای سهم مرتبه جایگاه و ارزشی در جهان هستی میباشند بنابراین هرکدام آنها قابل تامل هستند و دیدن و تفکر در باره آنها نه تنها بی ارزش نیست شاید از زاویه ای مهمتر هم باشد و اما از منظر معنوی اگر بخوایم بررسی کنیم باز پاسخی مشابه خواهیم داشت!

به عنوان مثال من بهتره که از خودم شروع کنم آیا همه خوبیهای دنیا رو دارم آیا هیچ بدی ندارم براستی که در اینجا نیز هیچ شخص یا چیزی بد مطلق نیست

خوبی ها و بدی ها بین همه توزیع شده اند بخشی از آنها پیش من هستند و بخشی پیش شما و البته بدی ها هم همینطور چه بسا کسی که از زاویه دید ما بد باشد خصوصیات خیلی خوبی داشته باشد که در خیلی از آدما وجود ندارد .

منفی نگری ما آدما باعث میشود خوبیها را نبینیم و جملاتی از این دست بشنویم به عنوان مثال یه جاپشت یه کامیون خوندم که:

*** تک درخت من سوخت بگذار جنگلی بسوزد***

دل من میسوزد وقتی دلهای ما آدما دیگر حس بخشندگی ندارد وای که گذشت ما آدما چقد کم شده است !

در مقابل این دو مطلب مطلب جالبی هست که:

 ***ببخشید نه از برای آنکه دیگران شایسته بخشایشند بلکه بخاطر آنکه خودمان سزاوار آرامشیم***

با این دو استدلال ساده من و با اجازه شما دوستان و همچنین نویسندگان پیامها اونارو به شکل زیر عوض میکنم .

***به چشمهایمان بیاموزیم هرکس شایستگی هایی دارد که باید دیده شوند***

                                            و

 ***تک درخت من چو سوخت سوخت! نگذارید جنگل بسوزد***

زندگی جریان دارد شاید یکی از نهال های جنگل که نسوخت و برایش ارزش قایل شدیم تک درخت بعدی ما بشود!

 حقیقتا مشکلی این دوست من دارد مشکل خیلی از جوانهای ماست در عصر پر زرق و برق امروزی همیشه داشتن بهترینها آرزوی هرکسی است هنر پیشه شدن و فوتبالیست خوب بودن یا داشتن چشمان زیبا صورتی صاف و شفاف با خطوطی متناسب ،بینی سربالا و لبهای خوشکل قدی بلند و شکمی صاف اینها بخش کوچکی از خواسته های آنهاست مشکل دوست ما هم نداشتن اینهاست.

آن روز که" لام" خون خود را به آزمایشگاه بردم نمیدانستم برای من چه آزمایشی درخواست شده بود و فقط همین رو میدونم که توی آزمایشگاه نشد نمونه خونم را تهیه کنن و به بخش دیگری فرستاده شدم!

-بیمار کجاس؟ اینو منشی آزمایشگاه پرسید؟

-:خودم م م خانوم! من گفتم!

-:خودتون ن ن ن؟

وای ی ی ی تموم بیمارستان رو سرم خراب شد! یعنی چه؟ یعنی من چه بیماریی دارم که قائدتا نباید با پای خودم به آزمایشگاه بروم ! یعنی قیافه من با کسی که تحت عنوان بیمار تو ذهن خانوم منشی بود چه تفاوتی داشت که ایشون اینقد شگفت زده بودند!

 آیا از کاردرمانی خسته شده اید و از اینکه تغیری در وضعیتتان ایجاد نشده ناامید شده اید؟ وآیا یا از خوردن قرصهای آرامبخش حالتان به هم میخورد؟

 همه وهمه این احساسات داغون کننده نشونه های عمق مشکلات ما آدماس راستی وجه مشترک همه اینها چیست؟ بله انسان بودن نقطه مشترک این درد ها و رنجها هستن من از این موضوع میگم چون خودم کشیدم خودم لمس کردم خودم بیخوابی کشیدم خودم بعد از شنیدن جواب آزمایشم عرق کردم شما که تجربه دارید بیاید کامنت بذارید نظراتتون را با بقیه به اشتراک بذارید منم در ادامه راههای افزایش قدرت تحمل رو براتون میگم میگم که چجوری میشه قوی بود چجوری میشه جنگید نقش خود مریض و همراهان و اطرافیان رو از یه زاویه جدید و با یک نگاه تازه دوباره میکنم بامن باشید .

 تو از نسل باران و نسیمی هم بباری هم بپیچی در هوای اتاق چه خوب میشود آری! به فاصله از من دور به احساس در من نزدیک تراز من و شاید خود من ! کاش وقتی میایی ابری نشود آسمان احساسم یا اگر شد رنگین کمان حضورت از آن گوشه دلم تا این گوشه دلم بگسترانی! و ابی آسمان را میان هفت رنگ خود انگشت به دهن بگذاری !

بیا و برای من هم نسرین باش هم نیلوفر هم آسمان باش هم باران نمیخواهم مینایی پر از تردید باشی ساقی باش و ببخش!

 آخر دنیا هم که باشد فرصتی اندک خواهم یافت تا جرعه ای از لبهای وجودت بچشم ! من مرگ را با چشمانی از حدقه بیرون زده دیدم دستانش پر بود از نفرت و زشتی برایش از بودن و زندگی گفتم برایش از ترانه های مادرم خواندم برایش از تو گفتم تو که آن دور دستها بودی پر شدم از امید آمدنت و اشتیاق بودنت ،پس فرصتی یافتم تا دوباره شوم دردهای سینه ام را چاره شوم!

 تو هم همین دیروز آری دیروز ، نه نه پریروز دوباره فرصتی یافتی وه چه قسمت متلاطمی ولی ما بهم میرسیم ساحل آرمشمان همین نزدیکیست !

 *** تو تصویر منی،نه یک حقیقت سر آبی ،نقش آبی ، تشنه ام من! ‏*‏*

 تو یی مادر! برادر ! دوست! خواهر! خطوطی از نمای چهره من ‏*‏*

قرار آن بود که ما آیینه باشیم! تمام و کمال و بی نیمه باشیم! ‏*‏*

به سنگ اجتماع و باور ودین دل آیینیه ما را شکستند ‏*‏*

 درونش خوب و بدها، نقش بستند! هزاران تکه مان کردند و گفتند! ‏*‏*

 که باید سایه و روشن بمانیم! قضاوت کرده و بد را برانیم! ‏*‏*

به ما گفتند که باید خوب باشیم بدون خشم و کین، محبوب باشیم ولی آیا مگر می شد چنین شد؟! ‏*‏*

تو در من دیدی و من در تو دیدم تمام آنچه در خود ندیدم! ‏*‏*

   *****************************************************************

کتاب شعر از خانم سوری صفرپور زیر عنوان "کاش میشد عشق را فریاد زد" توسط انتشارات پینار به چاپ رسیده است بهای آن دو هزار تومان است ولی بیش از دوهزار تومان مطالب با سبک خودش دارد! قضاوت با شما بیاید و در خصوص این کتاب نظر بدید از خانم سوری صفر پور هم تشکر میکنم که اجازه دادند این شعر از کتابشان اینجا آورده شود ایشان هم نظر بدن بد نیست!